عاشقش بودم عاشقم نبود

                    وقتی عاشقم شد که دیگه دیر شده بود

                    حالا می فهمم که چرا اول قصه ها میگن:

                    یکی بود یکی نبود
                    

                    یکی بود یکی نبود . این داستان زندگی ماست . همیشه همین بوده . یکی بود یکی نبود . در اذهان شرقی مان نمی گنجد با هم بودن . با هم ساختن .

برای بودن یکی ، باید دیگری نباشد.

                    هیچ قصه گویی نیست که داستانش این گونه آغاز شود ، که یکی بود ،  دیگری هم بود . همه با هم بودند . و ما اسیر این قصه کهن ،

برای بودن یکی ، یکی را نیست می کنیم .

                     از دارایی ، از آبرو ، از هستی . انگار که بودنمان وابسته نبودن دیگریست . هیچ کس نمیداند ، جز ما . هیچ کس نمی فهمد جز ما . و آن کس که نمی داند و نمی فهمد ، ارزشی ندارد ، حتی برای زیستن .

                     و این هنری است که آن را خوب آموخته ایم .

                     هنر نبودن دیگری !